Vandaag hebben we eerst uitgebreid ontbeten, zoals te verwachten bij een viersterrenhotel.
Daarna vertrokken we naar het National Park, twee minuten rijden. Daar aangekomen, zagen we meteen het mooiste deel van het park. Dit deel wordt het Amphitheater genoemd. Het heet zo, omdat het eruit ziet als een halfronde tribune, waar allerlei mensen op staan. Volgens een legende van de Navajo indianen zijn dit allemaal vervelende, stomme mensen die door coyotes in steen zijn verandert. De meesten staan, maar sommigen zitten. Sommigen staan alleen, anderen in rijen, en weer anderen houden elkaar vast. We hebben hier ook nog een wandeling gemaakt. Vanaf de uitkijkpunten gezien, lijken de rotsformaties maar klein. Maar als je ertussendoor loopt, zie je pas hoe groot ze eigenlijk zijn. Toen kroop er nog een slang van ongeveer anderhalve meter voor onze voeten langs. 
Later hebben we nog een wandeling gemaakt langs allerlei Bristlecone Trees. Dit zijn heel bijzondere bomen die heel oud kunnen worden. Als de hoofdstam namelijk afsterft wegens een tekort aan water, ontstaan er zijtakken die hun water van de hoofdstam nemen. Omdat zij kleiner zijn, hebben zij er wel genoeg aan. Door deze manier van groeien, gaan zijzakken soms dwars door de originele hoofdstam heen of kronkelen eromheen. Hierdoor ontstaan prachtig gevormde bomen die soms een beetje een grillige vorm hebben. 
We zijn 's avonds naar de zonsondergang gaan kijken. Maar dat was eigenlijk niet zo spannend als het gebracht werd. Daarna gingen we nog een rondje rijden in de hoop nog wat wild te spotten. En dat lukte, we zagen veel herten. Sommigen hadden jongen, een moeder had er zelfs twee bij zich. Wat ook bijzonder was, was dat we hier veel meer herten met een gewei zagen. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten